ஈக்காட்டுதாங்கல் அருகே வந்துகொண்டிருந்தேன். மை டியர் சேப்பாயியை உரசுவதுபோல இருவீலர் ஒன்று புயலாய்க் கடந்தது. படுத்து எழுந்து கழைக்கூத்தாடி வித்தைக் காட்டி முன்னால் சென்றவர் ஸ்விக்கி என்கிற ”வீட்டுக்கு வீடு உணவு விநியோகம்” செய்யும் ஆப்காரர்.
வீட்டில் சமைக்காமல் ஹோட்டலில் சாப்பிடுவது சோம்பேறித்தனம் என்றால் அந்த ஹோட்டலுக்கு கூட செல்லாமல் ஸ்விக்கியில் ஆர்டர் செய்து வீட்டு.. டிவியை அணைக்காமல்... சோஃபாவை விட்டிறங்காமல்... வயிற்றை நிரப்புவது கனிந்த வாழைப்பழ சோம்பேறித்தனம். WFH, பிக்பாஸ்கெட்டில் மளிகை சாமான், ஸ்விக்கியில் உணவு, நெட்ஃப்ளிக்ஸில் சினிமா என்று படிதாண்டா பத்தினிகளாகவும் பத்தினர்களாகவும் வாழ ஆரம்பித்துவிட்டால்.... எப்பவாவது யாராவது அவசரமாகத் தெருமுனையில் இறக்கிவிட்டால்கூட வீட்டுக்கு வழிதெரியாமல் தொலைந்து போய்விடக்கூடிய அபாயம் இருக்கிறது. ஜாக்கிரதை!
வாழைப்பழம், ஸ்விக்கி, திண்ணையில் பல் குத்திக்கொண்டு வாங்கியாரச் சொல்லி சாப்பிடுவது போன்ற தொடர் சிந்தனையில் இருந்தபோது...
“தம்பி ரெண்டு வாழைப்பழம் வாங்கிட்டு வா...” கேட்ட கவுண்டமணியிடம் ஒன்றைத் தின்றுவிட்டு மற்றொன்றைக் கொடுத்து.... பேய் முழி முழித்து.... “இன்னோன்னு எங்கடா?” என்று அவரைக் கதற வைத்து.... “அதாண்ணே இது...” என்று விழி பிதுங்க அசால்ட்டாய்ச் சொன்ன டகால்டி செந்தில்கள் இல்லாத ஸ்விக்கிதானே... என்று நண்பருக்கு டெலிவரி செய்த ஸ்விக்கியாள் ஒருவரிடம் கேட்டது ந்யூரான்களில் நீந்தி நினைவுக்கு வந்தது.
”எங்களிடம் பிரியமான உணவை ஆர்டர் செய்தால் வீட்டுக்கே வாங்கி வந்து ஊட்டி விடுவோம்” என்ற தாரக மந்திரத்திடன் இன்னொரு ஆப் வரும்வரை இந்த ஸ்விக்கியை வாயாரவும் வயிறாரவும் ஆதரிப்போம்! 
0 comments:
Post a Comment