PCயப்பன்

நாற்பது வயசுக்குப் போனால் நாற்பத்தைந்து வயசுக்கு வீடு திரும்புவது போல ஆஃபீஸிலிருந்து ரொம்ப லேட். தெருவுக்குள் நுழையும் போதே பைரவர்கள் தீவிர எல்லைக்காவல் பணி புரிந்துகொண்டிருந்தார்கள். சேப்பாயியை ஷெட்டிற்குள் ஏற்றி ஜோஜோ தட்டி தூங்கவைத்துவிட்டு நான் பெற்ற செல்லங்களைப் பார்க்க பரபரப்பாக மாடியேறினேன். தூங்கியிருப்பார்களோ? அறை விளக்கு வெள்ளி வாள் போல கதவின் இடுக்கு வழியாக வெளியே நீட்டிக்கொண்டிருந்தது. சின்னது இந்நேரம் ரெண்டாம் ஜாமம் போயிருக்கும். பெரியவ முழுச்சிண்டிருப்பா.

“குட்டீ. நீ இன்னும் தூங்கலையா?” அறை மூலையில் மும்முரமாகத் தலை தூக்கமால் வேலை செய்துகொண்டிருந்த சின்னவளிடம் கேட்டேன்.

“ம்.. இல்லப்பா... “ பதிலில் தீப்பொறி தெறித்தது. என் கேள்வி இம்சை செய்திருக்கவேண்டும்.

"என்னடி இது... தயிருஞ்சாம் மாதிரி Gumம்மெல்லாம் கை பூரா ஈஷிண்டு.... ”

“க்ராஃப்ட் வொர்க்.. நாளைக்கு சப்மிட் பண்ணனும்... போதுமா?” ஜீனோ போல வார்த்தைகள் விழுந்தன.

“இல்லே... நெறையா பேப்பரெல்லாம் வேறே தரை பூரா பரப்பி வச்சுருக்கே.... இப்பவே மணி பத்துக்கு மேலே..... இதுக்கப்புறம் கிராஃப்ட் ஒர்க் பண்ணிட்டு எப்போ படுத்துப்பே... கார்த்தால எப்போ எழுந்துப்பே...”

அரைநொடி திரும்பினாள். அலட்சியமாக அரைப் பார்வையை அள்ளி என் மீது வீசினாள். பெயிண்ட் ப்ரஷ்ஷை பாலெட்டில் தோய்த்து வெட்டி வைத்திருந்த ஒரு பேப்பருக்கு வர்ணம் பூசப் போய்விட்டாள். வயிறு ”பசிக்குதுடா.. சோம்பேறி...” என்று ஓலமிட கைகால் முகம் அலம்பிவிட்டு சாப்பிட ஓடினேன். சித்தநேரம்கூட நின்று பிள்ளையின் ஆட்டத்தை ரசிக்க முடியாத பிஸியப்பன். PCயப்பன்.

டின்னர் முடித்துக்கொண்டு மேலே வந்தேன். ஏஸி சப்தமில்லாமல் ஓடிக்கொண்டிருந்தது. ஸிஎஃப்ஃபெல் பளீரென்று ஒளிர்ந்தது. ஓசையில்லாமல் கதவைத் திறந்தால் படுக்கையில் சின்னவள் ஒருக்களித்துத் தூங்கிக்கொண்டிருந்தாள். எழுப்பாமல் நெற்றியில் ஒரு முத்தம் கொடுத்துவிட்டு அலங்காரமேஜைக்குக் கீழேயிருந்த லேப்டாப்பை இலக்கியப் பணிக்காகத் தூக்கினேன். தலையை நிமிர்த்தும்போது இத்தோடு இணைத்திருக்கும் வஸ்து கண்ணில் பட்டது. இவ்வையகம் முழுவதும் எப்போதுமே இன்பம் மட்டுமே பெருகட்டும்!! இதைப் பார்த்ததும் இரவு இனித்தது.