தங்கமே தங்கம்

குந்துமணி தங்கம் வாங்கலாம் என்று தி.நகர் ஜிஆர்டியில் காலடி எடுத்துவைத்தால் ரேஷன் கடையில் சர்க்கரை போடும் நாள் போல கூட்டம். பத்து ஊழியர்கள் சளைக்காமல் “வணக்கம்” சொல்லி வாசலிலேயே வாத்சல்யமாக மிரட்டுகிறார்கள். மேஜைக்கு மேஜை சேர்கள் நிறைந்து வழிந்து தங்கம் நுகர்வோர் க்யூ கட்டி நிற்கிறார்கள்.

தள்ளாடிக் கம்பி பிடித்துப் படி ஏறிய ”சொர்ணா” பாட்டியின் கழுத்தில் சினிமா அடியாள் போல வடம்வடமாய் செயின் தொங்கியது. “இந்தப் பாட்டி சீக்கிரம் மேலே ஏற ஒரு வழி இருக்கு...” என்று அக்காவிடம் கிசுகிசுத்தேன். பதிலுக்கு “எப்டி? லிஃப்ட்ல போலாமாடா?” என்று எட்டூருக்குக் கேட்கச் சிரிக்கடித்தாள். பாட்டியின் வெடுக் பார்வை. ரெவ்வெண்டு படியாய் தாண்டி ஏறி ”ஊஹும்... கழுத்துலேர்ந்து ரெண்டு வடத்தை கழட்டினா போறும்... பாரம் தான் பாட்டிய கீழ பிடிச்சு இழுக்கறது..” என்று காதைக் கடித்து விட்டு கீழே பார்த்தேன். பாட்டி ஈட்டி மாதிரி என்னைப் பார்த்துக்கொண்டே இரைக்க இரைக்க இரண்டாவது மாடி ஏறிக்கொண்டிருந்தாள். கழுத்திலிருந்தவைகள் கண்ணைப் பறித்தன. நிச்சயம் “எங்க காலத்துலேல்லாம் தங்கம் ஒரு சவரன் ரெண்டு ரூபா... வெலையும் குறைச்சல்.. மாத்து குறையாமே இருக்கும்.. ” என்று புகழ் பாடும் பாட்டி என்று சொல்லவும் வேண்டுமோ?

வளையல் செக்ஷனில் அட்டிகை போட்டு அழகு பார்க்கும் இடங்களிலும் ஆளுக்கு ஒரு வாய் காஃபியும் ரெண்டு வாய் கோக்கும் தாராளமாகப் புழங்கிற்று. எடை சவரன் தாண்டாத நோஞ்சான் மோதிரம் கடுகளவு மூக்குத்தி வாங்கும் இடங்களில் ஜில் தண்ணீர் சப்ளை சகஜமாக ஓடியது. “78 பர்செண்ட் சேதாரமா?” என்று பேயாய் முழித்துக்கொண்டே ஆசாரியிடம் குடைந்த ஒருவருக்கு “கவுண்டர்லேயே கேளுங்க சார்.. அவ்ளோலாம் இருக்காது...” என்று கம்பெனி பாலிஸியைக் கடைபிடித்துக் கம்பி நீட்டினார். 45 மில்லி கோக்கை அனாயாசமாக ஒரே கல்ப்பில் இறக்கிவிட்டு “அம்மா... கோக்...” என்று புடவைத் தலைப்பைப் பிடித்து இழுத்த பையனை கண்ணொடு கண் பார்த்தேன். உடம்பில் கோக் ரத்தமாக ஓடுவது பிதுங்கிய டீஷர்டில் தெரிந்தது. அந்தம்மா “அதோ.. மாங்கா டிசையனில்...ம்... அதையெடுங்க....”வில் முனைப்பாக இருந்தது. அப்பா காணவில்லை.

நடுக்கடையில் வேஷ்டியை விலக்கி டவுசரிலிருந்து பணம் எடுத்தவர் ராஜ்கிரண் பரம்பரை போலிருக்கிறது. ஐயனாரே பயப்படும் மீசையிலிருந்தார். கையில் அருவாள் மிஸ்ஸிங். நாக்கு நுனியில் ஆங்கிலம் பேசிய பேண்ட்-பனியன் பெண்கள் இருவர் மிரண்டு ஒதுங்கினார்கள். டவுசரிலிருந்து உருவிய கரத்தில் காந்தி கட்டுகளாகப் புரண்டார். மின் தூக்கியின் கதவு திறந்தால் உள்ளுக்குள்ளே புகும் சுலபமான வழி எது என்று சிறுவர்மணியின் “இந்த முயலுக்கு காரட்டை அடைய வழி சொல்லுங்களேன்” பாணியில் சுற்றி நின்ற இருபது பேருக்கும் ஆசை இருந்தது அவர்கள் கண்களில் ஷோ கேஸ் நகைகளைவிட அதிகமாக ஜொலித்தது. நகைச் சீட்டு கட்டுவோர்களில் நிறைய பேர் கேசம் கலைந்த மத்திம வயது ஆண்களாக இருந்தார்கள். வீட்டம்மணிகளுக்காக கஷ்டபடும் ஜீவன்களோ? (இதற்காக கமெண்ட்டில் பெண்ணுரிமையாளர்கள் கும்ம வருவார்கள் என்று எதிர்பார்க்கப்படுகிறது)

“ஏதாவது டிஸ்கௌண்ட் மேளாவா?”

“ஏன் சார் கேட்கறீங்க?”

“கூட்டம் அம்முதே... அதான்....”

“ஞாயித்துக்கிளமைல்லா... அதான்...”

”எல்லா ஞாயித்துக்...”

“ம்... “

“இருவது நிமிஷத்துல நகை வாங்கினாலும்.. ரெண்டு மணி நேரம் பில்லுக்கு நிக்கிறோமே.. அதான் உங்க கடைக் கூட்டத்துக்கு காரணமா?”

”த்தோ.. பில்லு வந்துடும் சார்..” என்று கத்தரித்து அடுத்த கஸ்டமரிடம் தாவிய பெண்ணிடம் மேலே ஏதும் கேட்காமல் அரை மணி நின்று வெளியே வந்தேன்.
செக்யூரிட்டி இன்னொரு முறை ஷாலின் டெம்பில் கராத்தே வீரர்கள் போல பவ்யமாக குனிந்து “வணக்கம்” சொன்னார். அவர் பக்கம் திரும்பி நின்று “வணக்கம்” சொல்லிவிட்டு வந்தேன்.

வணக்கம்.