ஃபைனான்ஸ் கம்பெனி மாப்பிள்ளை - III

நீங்க இந்தப்பக்கம் புச்சா வாரீயளா.. நேற்றைக்கும் முந்தா நாளிலும் நடந்த கதைகளை ஒரு தடவ எட்டிப் பார்த்துட்டு வந்துருங்களேன். தொடர கொஞ்சம் ஈசியா இருக்கும்.

**************************** அத்தியாயம் மூன்று***************************

நம்ம கிட்டு ஏமாந்த சோனகிரியாகக் கூடாது! தன்னால் ஆனதை நிச்சயம் செய்யவேண்டும் என்று வைராக்கியமாக உறுதிபூண்டார். "சரி.. மதி.. நான் வரேன்.." என்று புன்னகையோடு சௌஜன்யமாக அவனிடம் சொல்லிக்கொண்டு விரக்தியில் வீட்டுக்கு திரும்பினார் சந்தானம். அவருடைய வயசான காலின் கிழட்டு மிதியில் அந்தப் பழைய சைக்கிள் க்ரீச் என்று சந்தர்ப்பத்துக்கேற்ற முகாரி ராகம் பாடியது. இன்னொரு ரமா அந்தத் தெருவில் உருவாகக் கூடாது என்று தீர்மானமாக எண்ணினார். இந்த இடத்தில் ஒரு சின்ன கருப்பு-வெள்ளைக் காட்சியை வாசகப் பெருமக்களுக்கு ஓட்டிக் காட்டியே ஆகவேண்டும். சந்தானம் சாரின் முதல் பெண் ரமா படிக்கும் எல்லா வகுப்பிலும் ஃபர்ஸ்ட் ரேங்க் எடுக்கும் துடிப்பான முதன்மை மாணவி. எடுப்பான பளிச்சென்ற உருண்டையான முகம். கர்ப்பகாலத்தில் குங்குமப்பூ சேர்க்காமலேயே கௌரி மாமிக்கு காஷ்மீர் தக்காளி போல பிறந்தவள். லிப்ஸ்டிக் தேவைப்படாத செவ்வரி ஓடிய உதடுகள். ஹை ஹீல்ஸ் போடாமலேயே சராசரிக்கும் சற்று அதிகமான உயரம். கைகள் துருதுரு, கண்கள் குறுகுறு, கால்கள் பரபரவென்று சர்வ லட்சணம் பொருந்திய பெண்ணுக்கு பெண்ணே இச்சை கொள்ளும், பிரம்மன் அளவெடுத்து தைத்த அழகு தேவதை அவள்.

கல்லூரியில் அவளுடைய இம்மிர்க்கும் உம்மிர்க்கும் சேவகம் செய்ய நிறைய ஆண்கள் தயாராக காத்திருந்தார்கள். ஆனால் படிக்கும் போது பாதை தவறிய வெள்ளாடு ஆகிவிட்டாள். ஷேக்ஸ்பியரின் பதமான elopedக்கு அர்த்தம் தெரிந்து கொண்டபோது கச்சலாக இருக்கும் பீடி சிகரெட் விற்கும் ஒரு நடைபாதை பொட்டிக்கடைக்காரனை ஒருநாள் பகலோடு பகலாக ஓஓஓ....டிப் போய் கலியாணம் செய்துகொண்டாள். துயரத்தில் வாடிய சந்தானம் சாரை வெகுநாட்கள் ஊரில் துக்கம் விஜாரித்தார்கள். "அவ என் பொண்ணே இல்லே! அந்த ஓடுகாலிய அப்பவே தல முழுகிட்டேன்." என்று கண்டந்துண்டமாக அறுத்துச் சொன்னவுடன் தான் ஊரார் அந்தப் பேச்சை கைவிட்டார்கள். கடைத்தெரு தாண்டி ஆளே இல்லாத ரோட்டில் "பப்பபாம்..பாம்..பப்பாம்" என்று காற்றையும் காதையும் ஒருசேரக் கிழித்த டவுன் பஸ் ஹாரன் அவரைப் பழங்கால நினைவுகளிலிருந்து நிகழ்காலத்திற்கு மீட்டெடுத்தது. புழுதிப் புயலில் கிளம்பிய தூசி கண்களில் விழ கசக்கிகொண்டார். கண் கலங்கியது.

வெள்ளைக்கார துரைமார்கள் காலத்து பஸ் ஸ்டாண்ட் மணிக்கூண்டு நான்கு என்று நேரம் காட்டியது. பஞ்சாயத்து ஆட்களின் ஒரே உருப்புடியான காரியம் அந்த கடிகாரத்தை சரியாக ஓட விடுவதுதான். எல்லா மீட்டிங்கிலும் பெருமையாக இவர்கள் மார் தட்டிக் கொள்ளும் ஒப்பற்ற சாதனை பஸ் ஸ்டாண்ட் கடியாரத்தை நிற்காமல் சுழல விடுவது ஒன்றுதான். கான்வென்ட் விட்டு பிள்ளைகள் சந்தோஷமாக வீடு திரும்பினார்கள். மணியடித்து ஜாக்கிரதையாக ஓரமாக சைக்கிளை உருட்டினார் சந்தானம். பிள்ளைகளுக்கு பதிலாக புஸ்தக மூட்டைகளை சுமந்து பணியாற்றி தியாக சீலர்களாக சில அம்மாக்கள் தெருவோரத்தில் எந்த மணிக்கும் அசங்காமல் ஆடியபடி சென்றுகொண்டிருந்தார்கள். சூரியன் நாள் பூராவும் அசராமல் உழைத்து அயர்ந்து விட்டான். தன் கிரணங்கள் ஒவ்வொன்றாக மடக்கிக்கொண்டு அடுத்த தேசத்துக்கு தன் நடையை கட்டினான்.

"கௌரீ..." என்று வாயார கூப்பிட்டுக்கொண்டே உள்ளே நுழைந்தார் சந்தானம். வள்ளுவனின் வாசுகியாய் ஓடோடி வந்தாள் மாமி. "ஏன்னா கூப்டேளா!!" என்று ஈரக் கையை முந்தானையில் துடைத்துக்கொண்டே கேட்டாள்.
"உன்னண்ட ஒன்னு சொல்லணும்..."
"என்ன?"
"இல்ல.. எனக்கு தாங்கலே... அதான் யார்ட்டயாவது சொல்லிப்பிடனும்ன்னு..."
"என்னாச்சு.. யாருக்கும் உடம்பு சரிப்படலையா?"
"இல்ல."
"வேறென்ன?"
"பெத்தவாளுக்கு இவா செய்யற கைம்மாறு இருக்கே ......"
"என்ன ..யாரு.. சரியா சொல்லித்தொலையுங்கோளேன்.. அடுப்புல பால் காயறது.. பொங்கிக்கொட்டிடப் போறது. லோக க்ஷேமத்துக்கு கவலைபடரத்துக்கு உங்களை விட்டா இந்தூர்ல ஆள் யாரு.." சகட்டுமேனிக்கு பேசினாள் மாமி.

"நம்ம விஜி இல்ல.."
"ஆமாம்.. உங்க சிநேகிதர் கிட்டு பொண்ணு...  இருக்கா.. என்னாச்சு அவளுக்கு.."
"ஃபைனான்ஸ் மதியை.. ஏதோ.. கசமுசா போலருக்கு..."
"வாய வச்சுண்டு சும்மா இருங்கோ. ஏதாவது தத்துபித்துன்னு பேசாதீங்கோ.. அவாத்ள சண்டைக்கு வந்துடப்போறா.."
"இல்லடி. நான் நேர்ல பார்த்தேன். அவன் காலையில ஃபயர் எஞ்சின் மாதிரி ரோட்ல மணியடிச்சுன்டே போறான் இந்தப் பொண்ணு பார்த்து பகபகன்னு சிரிக்கறது, அது கம்ப்யூட்டர் கிளாஸ் எடுக்க நடந்து போறது இவன் மோப்பம் பிடிச்சுண்டு பின்னாலையே சைக்கிள்ள போறான் அப்புறம் அந்தப் பொண் பாடம் எடுக்கற இடத்துக்கே போய் கீழே மரத்தடில உட்கார்ந்து காத்துக்கிடக்கான்..."
"ஓ.ஹோ. இதான் சங்கதியா? இன்னிக்கி பூரா உங்களுக்கு இந்த சி.ஐ.டி வேலையா... அதான் கடத்தெரு போய்ட்டு வர இவ்ளோ நாழியா?" என்று பொரிந்தாள் மாமி.
"ச்சே.ச்சே.. போடி அசடு.. சந்தர்ப்பமா அமைஞ்சது... கண்ணாலப் பார்த்தேன். மனசு ஆடிடுத்து.. கிட்டு நிச்சயமா தாங்கமாட்டான் இதை.. குழந்தை டி அவன். இந்தப் பொண்ணும் ஏமாந்துபோய் நம்ப ரமா மாதிரி ஆயிடுத்துன்னா... பைசாக்கு பிரயோஜனம் இல்லாதவனை கட்டிண்டு இடுப்புல ஒன்னை ஏந்திண்டு கையில ஒன்னை பிடிச்சுண்டு.... இப்பக் கிடந்து ஒரு வாய் சோத்துக்கு கஷ்டப்படறாளே..இன்னொரு அப்பனுக்கு இந்த கதி வேண்டாம்டி.. ஈஸ்வரா.. " என்று குரல் தழுதழுத்தார் சந்தானம்.

மாமிக்கு அதற்கு மேல் பேச திராணியில்லை. பொலபொலவென்று உதிர்ந்த கண்ணீரை முந்தானையில் துடைத்துக்கொண்டு விடுவிடுவென்று சமையல்கட்டிற்கு சென்றுவிட்டாள்.

சந்தானம் சார் பஞ்சபாத்திரம் உத்திரிணியை எடுத்துக்கொண்டு கொல்லைப்பக்கம் சந்தியாவந்தனம் செய்யப் போய்விட்டார். துளசி மாடம் முன்னால் குந்தி உட்கார்ந்து மந்திரத்திற்கு கையை அசைத்து வாயால் முனுமுனுத்தாரே தவிர மனசெங்கும் ஒரு வித தீராத சோகம் ஆக்கிரமித்திருந்தது. அந்திச் சூரியன் மறைந்து லேசாக இருள் கவ்வத் தொடங்கியிருந்தது. பெண்ணைப் பற்றிய வேண்டாத நினைவுகள் வந்துப் படுத்தின. தோளில் அங்கவஸ்திரம் போட்டுக்கொண்டு பூணூலின் பிரம்ம முடிச்சை கட்டை விரலிடிக்கில் இடுக்கிக்கொண்டு "ஓம்.. பூர்பவத்ஸுவா..." என்று காயத்ரி மந்திரம் ஜெபித்துக் கொண்டிருக்கும் போது கௌரி மாமி பின்னால் வந்து "காப்பி ரெடி" என்று தண்ணீர்த் தொட்டி மேலே கொண்டு வந்து டம்ப்ளரை வைத்து டபராவால் மூடினாள்.

சந்தியை முடித்துவிட்டு காபியை குடித்தார். காலையில் கிட்டுவாத்தில் ருஜித்த காப்பி இப்போது கசந்தது. ஒரு சமயம் ருஜித்தது மறுசமயம் வெறுப்பது, வெறுப்பது மீண்டும் ருஜிப்பது இதுதானே இந்த உலகத்தின் வாழ்க்கை சுவாரஸ்யம். கௌரி மாமி சி.ஐ.டி என்று சொன்னது மண்டைக்குள் உரைத்தது. எழுந்து சட்டையை போட்டுக்கொண்டு வெளியே கிளம்பினார் சந்தானம். மாமி கூடத்திலிருந்து ஓடிவந்து
"போம்போது எங்கேன்னு கேக்கப்படாது..." என்று இழுத்துக்கொண்டே கேட்காமல் கேட்டாள்.
"மனசு சரியில்லை... சித்த கைலாச நாதர் கோயில் வரைக்கும் போயிட்டு வரேன்..." என்று வீதியை பார்த்து சொல்லிவிட்டு மெதுவாகக் கிளம்பினார். இந்தமுறை சைக்கிள் க்ரீச்சிட்டது  பூனையின் அபஸ்வரமான அழுகை போலவே இருந்தது.

கோயில் மதிலையொட்டி தேர்முட்டிக்கு அருகில் எதையெடுத்தாலும் பத்து ரூபாய் சாமான்கள், காய்கறி, வளையல், நடுநிசி புரோட்டாக்கடை, பண்ணைப் பால் என்று நிறைய சாயந்திரக் கடை போட்டிருந்தார்கள். நாலைந்து பேர் நின்று பெட்ரோமாக்ஸ் விளக்கு வெளிச்சத்தில் நாலூருக்கு கேட்கும் படி "சூர்....சூர்..." உறிஞ்சி சூடான மசாலா பால் அருந்திக்கொண்டிருந்தார்கள். தூரத்தில் இருந்து வெறும் நிழல்களாய் தெரிந்தார்கள். சந்தானம் சார் சைக்கிளை விட்டிறங்கி தள்ளிக்கொண்டு கோயிலை நோக்கி பல யோசனைகளில் காலாற நடந்து சென்றுகொண்டிருந்தார். கிழவி ஒருத்தி கோபுரவாசலில் தள்ளாத வயதில் நெற்றிநிறைய குங்குமத்துடன் தீர்க்கசுமங்கலியாக பூ விற்றுக்கொண்டிருந்தாள். கோயிலுக்கு வரும் அடியார்களுக்கு செருப்புக்கு டோக்கென் கொடுத்து பாத சேவை புரிந்துகொண்டிருந்தான் அரை நிஜார் சிறுவன் ஒருவன். கோயில் காற்று பூ வாசத்துடன் நுழைவாசலிலேயே ஆளைத் தூக்கியது. காற்றுக்கு ஒதுங்கிய வேஷ்டியை சரிசெய்துகொண்டு விட்டு முன்னால் பார்த்த  அவருக்கு பத்து தப்படியில் விஜியும் மதியும் ஒன்றாக...

ஸாரி! தொடரும்...

பின் குறிப்பு: இந்த முறை முடிக்கலாம் என்று வந்தபோது, ரமாவின் வாழ்க்கைக் குறிப்பு கொஞ்ச இடத்தை பிடித்துக்கொண்டது. ஆகையால் முடிக்க இயலவில்லை. கூடிய விரைவில் முடிக்கப் பார்க்கிறேன். 

பட உதவி: http://surimount.blogspot.com

-