அடிபட்ட தெரு

தேகம் அலுத்து பெண்டு கழண்டு போய் ஒன்பது மணிக்கு மேல் பசி வயிற்றைக் கிள்ள தெரு திரும்பினால் அங்கே ஒரு துன்ப அதிர்ச்சி ஜே.சி.பியோடு காத்திருந்தது. வீதிக்கு நடுவில் பெரிய வாய்க்கால் வெட்டி இயற்கை எய்திய வ.உ.சியை நேரே சொர்க்கத்திலிருந்து கூட்டி வந்து கப்பல் விடும் எண்ணத்தில் பள்ளம் வெட்டியிருந்தார்கள். "பாதாள சாக்கடைப் பணிகள் நடைபெறுகிறது" என்று ரோடுக்கு நடுவில் பெயர்ப் பலகை வைத்திருந்தார்கள். சாலையின் இருமருங்கும் இருக்கும் வீடுகளுக்கு உள்ளே நடந்து செல்லக் கட்டைப் பலகை போட்டிருந்தார்கள். மதுரையில் "கொங்குதேர் வாழ்க்கை அஞ்சறைத்தும்பி...." எழுதி சங்கப் பலகை பார்த்த ஈசனே இறங்கி வந்தாலும் உள்ளே போகமுடியாது.

வெட்டிய களைப்பு தீர ஓரமாக உட்கார்ந்து சிரமபரிகாரம் செய்துகொண்டிருந்த புஜபலம் மிக்க இரு இளைஞர்கள் கொரியன் செட்டு மொபைலில் "என் உச்சி மண்டையில சுர்ருங்குது...." பாட்டை மற்றவர் காது சுர்ருசுர்ருக்க கேட்கக்கூடாத டெசிபலில் சத்தமாக கேட்டுக்கொண்டிருந்தார்கள். காதுக்குள் கடப்பாரை இறங்கிக்கொண்டிருந்தது.
அமிதாப்பச்சன் உயரத்தில் கருணாஸ் கலரில் வடிவேலு மூஞ்சியோடு பள்ளம் நோண்டி ஜானகி கிடைக்காத ஜனக மஹாராஜா போல கண்ணிரெண்டும் சொருகி அவர்களுக்கப்புறம் ரெண்டாம் நம்பர் வீட்டு வாசல் சுவற்றில் சாய்ந்திருந்தார் ஒரு இள முதியவர். சாலையின் இருபுறத்திலும் மணல் குன்றுகளை குவித்து ஒரு ஒத்தை வரப்பு இடம் கூட கொடுக்காமல் எல்லோர் வீட்டு வாசலையும் அடைத்து அனைவரையும் ஜீவசமாதி கட்டி விட்டார்கள். எனக்கு பார்பதற்கு அரண்மனைக்கு அரணாக அகழி கட்டியது போன்று இருந்தது அந்த பள்ளம். என்னே ஒரு பாசிடிவ் திங்கிங்!

மெதுவாக பாட்டுப் போதையில் இருந்த அந்த இளைஞரை பதவிசாக அணுகி "திரும்ப எப்போ மூடுவீங்க?" என்று கேட்டேன். அசிங்க வார்த்தையால் அவரை திட்டியது போன்று துணுக்குற்று விஜயகாந்த் விழிகளால் முறைத்தார். புரிந்தது. அந்தி சாய்ந்ததும் அயர்ச்சி தீர சாய்த்துக்கொண்டு வந்துவிட்டார். "இப்பத்தான் நோண்டியிருக்கோம்..." என்ற வார்த்தைகளை சாராய நெடியோடு உதிர்த்துவிட்டு  எழுந்து ஆடிக்கொண்டே போன தனது சேக்காளியுடன் குரூப் டான்ஸ் ஆட சேர்ந்துகொண்டார். தெருவை ஒரு பிரதக்ஷினமாக வலம் வந்து வண்டியை எங்காவது ஓரமாக நிறுத்தலாம் என்று அடுத்த தெருவில் நுழைந்தால் அங்கே கப்பல் கொண்டு வந்து நிறுத்தாத குறையாக வெட்டிய பள்ளத்தில் சாக்கடை நீர் காட்டாற்று வெள்ளமாய் நுழைந்து அம்மக்கள் நதி நீர்ப் பாசனம் செய்துகொண்டிருந்தார்கள். சிந்து சமவெளி நாகரீகத்தை நேரே பார்த்தேன்.

இறைவனின் திருவிளையாடல்களில் இதுவும் ஒன்று என்றெண்ணி ரெண்டு தெரு ரவுண்டு அடித்து கார் நிறுத்த சைக்கிள் கேப் கூட கிடைக்காமல் மீண்டும் வட்டமடித்து புறப்பட்ட தெருமுனைக்கே வந்து லாம்ப் போஸ்டில் காலை தூக்கி அசிங்கம் பண்ணிக்கொண்டு நின்றிருந்த நாயை விரட்டிவிட்டு வண்டியை நிறுத்தி கதவை நாலு தரம் இழுத்துப் பார்த்துவிட்டு கழைக்கூத்தாடி கம்பு மேல் நடப்பது போல ஆடி அசைந்து லாவகமாக பள்ளத்தில் விழாமல் உயிரை கையில் பிடித்துக்கொண்டு வீடு போய் சேர்ந்தேன். பிழைத்தது புனர்ஜன்மம். வாழ்க்கை ஒரு பள்ளம். கொஞ்ச நாள் முன்னாடிதான் வெள்ள நீர் வடிகால் வெட்டினார்கள். வீட்டிற்குள் போவதற்கு எதிர்சாரியில் லாங் ஜம்பினார்கள். எங்கள் பக்கத்தில் பிரச்சனையில்லை. லாங் ஜம்பியதர்க்கு பிறகு வாசற்கதவை சார்த்தும் முன் எங்கள் பக்கம் பார்த்து "புஸ் புஸ்.." என்று விட்ட உஷ்ண மூச்சில் பச்சை மரம் பற்றிக்கொள்ளுமோ என்று பயந்தேன்.

எங்களது ரொம்ப வயசான தெரு. இரண்டு வெட்டுக்கு பிறகு ரொம்பவே ஆடிப் போய்விட்டது. ரெண்டே நாளில் ஒரு சொல்லவொண்ணா அதிசயம் நிகழ்ந்தது. பைப்பை போட்டு பரபரவென்று பள்ளத்தை மூடிவிட்டு போர்டை கையில் எடுத்துக்கொண்டு வேறு திசை நோக்கி கிளம்பிவிட்டார்கள். ஆபரேஷன் ஆன பேஷன்ட் போல தெரு அசௌகரியமாக படுத்திருந்தது. எவ்வளவு பொறுமையாக அகழ்வாரையும் தாங்கிற்று!! பள்ளத்தை மூடிய அன்று சோதனையாக வானம் வேறு பொழிந்தது. செம்மண் பூமி. அன்புடை நெஞ்சங்கள் கலந்த செம்புலப்பெயல் நீர் தேங்கி நின்றது. தண்ணீர் சேர்ந்ததும் பால்கனியில் இருந்து என் முகத்தை அந்தத் தேங்கியநீரில் பார்த்ததும் பல காலங்களாக பாட்டெழுதி வரும் கவிஞர்களின் 'தாட்' எனக்கும் வந்தது. என் பிள்ளைகள் 'டைட்' சோப்பு விளம்பர கண்ணைப் பறித்திடும் பளீர் வெள்ளை சீருடையில் சென்றவர்கள் ஸர்ஃப் விளம்பர "கறை நல்லது" போல வந்தார்கள். சுத்தமான சொக்க இந்தியர்களான என் தெருவாசிகள் சிகப்பிந்தியர்கள் ஆனார்கள். இரண்டு வீடு தள்ளி தெருவில் யாரைப் பார்த்தாலும் ஒரு அகால துக்கம் அனுஷ்டிக்கும் மாமாவை செஞ்சேற்றுடன் பார்க்கும் போது அச்சு அசல் வேற்றுக்கிரகவாசி போல இருந்தார். ரொம்பநாள் கழித்து பழுப்புப்பல் தெரிய சிரித்தார். செஞ்சேற்றுக் கடன்.

இப்படி இரண்டு நாள் ரெஸ்ட் எடுத்துக் கொண்ட தெருவிற்கு மூன்றாம் நாள் காலையில் மற்றுமொரு சோதனை மலைப்பாம்பு போல சுற்றி தெருமுனையில் இறக்கப்பட்ட ராட்சத பி.வி.ஸி குழாய் ரூபத்தில் வந்தது. இந்த முறை இறக்கிய லாரிக்காரர் ரொம்பவும் நல்ல மனிதர். என்ன என்று கேட்பது போல பார்த்ததர்க்கே பதில் சொல்லிவிட்டார். "குடி நீர்க் குழாய் சார்!". வெள்ள நீர் வடிகால் எதிர்ப்புறத்தில் இருந்ததால் குடிநீர் நம்ம பக்கம்தான் என்று நினைத்தேன். பட்ட காலிலே படும் கெட்ட குடியே கெடும் என்பது போல அதற்கும் எதிர் சாரியில் தான் தோண்டினார்கள். இதுவும் ஓர் இரவு நடந்த கூத்துதான். "சார்! பாத்து ஓரமா போய்டுங்க.." என்று பெரியமனது பண்ணி என்னை இம்முறை வீட்டிற்கு அனுப்பிவிட்டார்கள். யார் செய்த புண்ணியமோ பத்திரமாக வீடு வந்து சேர்ந்தேன்.

நம்ம வாய் சமர்த்தா இருக்காம ஜே.சி.பி இயந்திரம் கொண்டும் நோண்டும் பச்சை கைலியிடம் "எப்ப மூடுவீங்க?.." என்றதும் திரும்பி வந்த பதிலில் எனக்கு மூச்சு அடைத்தது. வேர்த்து விட்டது. "ராத்திரியே மூடிடுவோம்". காலையில் எழுந்து பார்த்தால் சவம் புதைத்ததர்க்கு பின்னால் அடையாளம் தெரிய ஒரு முட்டு மணல் கொடுத்து மூடியது போல பள்ளத்தை மூடியிருந்தார்கள். பால் வாங்கி வந்த முதியவர் ஒருவர் விழுந்து சிவபதவி அடைந்திருப்பார். "கல்யாண சாவு.. சிவராத்திரி அன்னிக்கு போய்ட்டார்.. நேரே கைலாயம் தான்..." என்று பேசியிருப்பார்கள். நல்லவேளை தெருவில் ஒரு வம்பு குறைந்தது.

அப்பாடி எல்லாரும் சேர்ந்து தெருவை ரணகளப் படுத்திட்டாங்க.. இனிமே ஒண்ணுத்துக்கும் நோண்ட மாட்டாங்க.. என்றதும் பின்னாடிலேர்ந்து என் அம்மா "ஈ.பி ஒயர்லாம் மாலை மாதிரி தொங்கிண்டு இருக்கோன்னோ.. எல்லாத்தையும் பூமியில குழி தோண்டி பொதைக்கப் போறாளாம். இந்த தடவை நம்மாத்து பக்கம் தான் அந்த குழி வரதான்...". எனக்கு இப்பவே அதல பாதாள பள்ளத்துக்குள் விழுவது போல இருந்தது. ஏற்கனவே பலமுறை ஆபரேஷன் கண்ட தெரு எதையும் தாங்கும் இதயம் கொண்டு சமர்த்தாக படுத்திருந்தது.


படக்குறிப்பு: ஏதோ ஒரு தெருவில் நோண்டப்படும் பள்ளம். எடுத்தது இங்கே.
http://myviews4life.wordpress.com/tag/chennai/

-