வைகல்

”வைகல் இன்னும் எவ்வளவு தூரம்?”

திருநீலக்குடி தாண்டி புளிய மர நிழலில் தள்ளுவண்டியில் சாத்துக்குடி ஜுஸ் கடை போட்டிருந்தவரிடம் கேட்டபோது ஹிஸ் அடித்தக் கீச்சுக் குரலில் “நேரா மேக்கால போங்க.. ஒரு பாலம் வரும்.. அதில தெக்கால கொஞ்ச தூரம் போனா வைகல் வரும்” என்றார். ”ஸ்ட்ரெயிட்டா போய் ஃபர்ஸ்ட் ரைட் அப்புறம் செகண்ட் லெஃப்ட்” என்று இதுகாரம் வழியறிந்த என் வாரிசுகள் ”தெக்கால மேக்கால” என்று திசையில் வழிகேட்டு திக்குமுக்காடிப்போனார்கள்.

அவர் சொன்ன மேற்கால போய்க்கொண்டே இருந்ததில் வலதில் ஒரு பழையப் பாலம் வந்தது. பாலத்துக்குப் பக்கத்தில் தென்னக கிராமங்களில் ஒட்டிப் பிறந்த ஒரு டீக்கடையும் இருந்தது. கொடிமரங்கள் நிறைந்த அந்தப் பகுதிதான் ஒரு பேருந்து நிறுத்தமாகவும் செயல்பட்டு வந்தது. அங்கே டவுனுக்குப் போக கையில் பாலிதீன் பேக்குடன் காத்திருந்த ஒரு சிகப்புக் கண்ணாடி வளையல் அம்மாளிடம் “வைகல் இப்படிப் போலாங்ளா?” என்று கேட்டதற்கு

“இப்டியே நேரா நாட்டார் வாய்க்கால் தாண்டி போனீங்கன்னா ஒரு கிலோ மீட்டர்ல வரும்” என்று சொல்லிவிட்டு ஜன்னல் எட்டிப் பார்த்த என் இளையவளைப் பார்த்து கடைவாய்ப் பல் தெரிய சிரித்தாள் அந்தம்மா. கன்னம் சிவக்கும் வெட்கத்தில் தலையை உள்ளுக்கு இழுத்துக்கொண்டாள் என் பெண்.

அவர் கைகாட்டிய திக்கில் ஒரு சிங்கில் பெட் ரோடு. சரசரவெனப் பிடித்தால் இரண்டு கி.மீட்டரில் சாகுபடி முடிந்த வயற்வெளிகளுக்கிடையில் மேய்ந்துகொண்டிருந்த மாடுகளுக்கிடையில் ஏதோ ஒரு குக்கிராமம் போலவும் நடுவே ஒரு சில தலைகளும் தெரிந்தன. துள்ளிக் குதித்த தாய் ஆடு தனது குட்டிகளுடன் நுழைந்த முள்வேலியில் பார்டர் போட்ட வீட்டைக் கடந்தவுடன் அந்தக் கிராமத்தில் மொத்தமாகவே இரண்டு தெருக்கள் இருந்தது. அதிக பட்சமாக புழுதி பறக்க நாங்கள் பயணித்து வந்த அந்த செம்மண் “மெயின்” ரோட்டையும் சேர்த்து மூன்று ராஜ வீதிகள். ஊருக்குள் நுழையும் இடத்தில் ஓரமாக அரசாங்க செலவில் ஒரு அடிபைப் போட்டிருந்தார்கள். தேகம் துருப் பிடித்திருந்த அந்த இரும்புப் பைப்பின் கைப்பிடி பளபளவென்று இருந்ததில் அவ்வூரில் இருந்த பத்து குடும்பத்திற்கு வாரி வாரி தண்ணீர் தரும் பைப் என்று தெரிந்தது.

வைகல் ஒன்றும் பெரிய கோவில் இல்லை. ராஜகோபுரம் கிடையாது. பெரிய மதிற் சுவர்கள் கிடையாது. மூலவர் சுயம்பு. ஒரு காலத்தில் செண்பகாரண்யமாக இருந்த இடம். கோச்செங்கட் சோழன் கட்டிய யானை ஏறாக் கோயிலெனப்படும் மாடக்கோயில் வகையறாவில் ஒன்று.

”குருக்கள் வருவாருங்களா?” பக்கத்து குட்டையிலிருந்து ப்ளாஸ்டிக் குடம் ஏந்தி குனிந்து வந்த பெண்மணியிடம் கேட்டேன்.

“தோ வாரேன்!” என்று பக்கத்தில் உதயசூரியன் போட்ட சிமெண்ட் ஜன்னல் வீட்டிலிருந்து கோயில் சாவி எடுத்து வந்தார். டிராயரை அரணாக் கயிரில் சொருகிய சட்டையில்லாத ஒரு பையன் எட்டிப் பார்த்தான்.

“மெய்க்காவல்...” என்று இழுத்த என்னிடம் “நாங்கதான்” என்றார்.

”ஆடுதுறையிலிருந்து தான் வரணும். தெனமும் ஒரு வேளை பூசைக்குதான் ஐயிரு வருவாரு” என்று குறைப்படும் தொனியில் பேசினார் அந்த அம்மணி.

கதவைத் திறந்துவிட்டு சந்நிதி வரை கூட வந்தார். தீபாரதனைத் தட்டை கொடுத்து “நீங்களே காமிங்க”. என்னுடைய மயில்கண் வேஷ்டியும் நெற்றியில் பட்டையாய் தரித்திருந்த விபூதியும் நான் அதற்கு தகுதியான ஆள் தான் என்று அவருக்கு தோன்றியிருக்கக்கூடும். நான் பாக்கியம் பெற்றவனானேன். சுயம்பு லிங்க மூர்த்திகளை சேவிப்பதற்கே புண்ணியம் செய்திருக்கவேண்டும் என்பார்கள். தீபாராதனை காண்பிப்பது என்றால் எவ்வளவு பெரிய பேறு!

”நமஸ்தே அஸ்து பகவன்” என்று ருத்ரத்திலிருந்து ஒரு ஸ்லோகம் செய்து வழிபட்டு “தென்னாடுடைய சிவனே போற்றி.. எந்நாட்டவர்க்கும் இறைவா போற்றி”யுடன் ஒரு ஆரத்தி எடுத்து மகிழ்ந்தேன்.

கையில் கொண்டு போயிருந்த தேவாரத் திருத்தலங்கள் புத்தகத்திலிருந்து கீழ்கண்ட தேவாரப்பாடல் படித்தது ஞாபகத்திற்கு வந்தது.

துளமதி யுடைமறி தோன்று கையினர்
இளமதி யணிசடை யெந்தை யாரிடம்
உளமதி யுடையவர் வைக லோங்கிய
வளமதி தடவிய மாடக் கோயிலே

துள்ளும் மானை கரத்தில் ஏந்தியவனும், பிறைச் சந்திரனை சடையிலணிந்தவனுமான என் தந்தை சிவபிரானை வணங்கும் மதி நிறைந்தவர்கள் தொழும் வைகல் கோயிலானது வானத்தில் வளரும் நிலவை தொடும் மாடக்கோயிலே என்று சம்பந்தர் பாடியிருக்கிறார்.

துளமதி, இளமதி, உளமதி, வளமதியை மதிநுட்பத்தோடு எழுதியிருக்கும் ஞானப்பால் குடித்த சம்பந்தன் நமக்களித்த தமிழ்ப்பால் அந்த தேவாரப்பாடல்.

மதி நிறைந்தவர்கள் தொழும் வைகலை இக் குறைமதியோனும் தொழுதேன்!

#தீர்த்தயாத்திரைக் கதைகள் வளரும்...