சேப்பாயி

"ஸார்! உங்க மாருதி ஸ்விஃப்ட் டிஸயர் வண்டி குர்கான்லேர்ந்து லாரியில லோடாயிடுச்சு. ஒரு வாரத்துல இங்க வந்துடும். ஃபண்டு ரெடி பண்ணிக்குங்க.." என்று டீலரிடம் இருந்து கீச்சுக்குரலில் ஒரு எச்சுக்'குட்டி'வ் ஃபோனியதும் என்னுடைய டிஸயர் பூர்த்தியான சந்தோஷத்தில் எனக்கு தலைகால் புரியவில்லை. அந்தத் தொலைபேசி அழைப்பிலிருந்து ரோடில் எத்திசை நோக்கினும் அத்திசையில் ஒரு மாருதி டிஜயர் பண்ணையார் மிடுக்காக நின்றிருந்தது. கொஞ்சம் வெயிட்டான வண்டி.

சமீபத்தில் தென்காசி குற்றாலம் போயிருந்த போது கூட மரக்கிளைகளில் குடித்தனம் பண்ணும் வால் இருக்கும் மாருதிகளை பார்க்கும் போதும் எனக்கு நாலு காலிருக்கும் மாருதி ஞாபகம் தான். ஆடி, பி.எம்.டபிள்யூ என்று தனவான்கள் பவனிக்கும் கார்களை பார்த்தால் கூட மாருதியின் அம்சமாகவே தோன்றியது. நிறமாலை போல கார்மாலை நோய் தாக்கியவனாகப்பட்டேன். சென்னை மாநகரின் காருக்குள்ளிருந்த கா(ர்)ரர்கள் என்னையும் இருகால் மாருதி போலவே பார்த்ததை இங்கே பகிர நான் துளிக்கூட விரும்பவில்லை. பத்தாயிரம் அச்சாரம் கொடுத்து ரெண்டு மாசத்துக்கு முன்னால் ஒரு சுபயோக சுபதினத்தில் பதிவு செய்தேன். (பு)கார்ப் படலமாக பதிவு கூட இட்டிருந்தேன்.

"என்னோட முதல் காரும் மாருதி கம்பெனியார் தயாரித்ததுதான். என்னுடைய விஸ்வாசத்தை பாராட்டி லாயல்டி போனஸ் எதுவும் தருவீங்களா?" என்று ஒன்றும் தெரியாத அப்பாவியாக கேட்டேன். உலகத்திலேயே நான் தான் கடைந்தெடுத்த கேனையன் என்று பார்வையால் பட்டம் கொடுத்து பார்த்த அந்த விற்பனைப் பிரதிநிதி "ஹ்ஹும்" என்று உடம்பு முழுவதும் ஒருவித ஜெர்க் கொடுத்து "டிஜயர் வித்தா எங்களுக்கே இன்சென்டிவ் கிடையாது உங்களுக்கு போயி ஏதாவது தருவாங்களா? அது தன்னால விக்குது சார். அதோட அமைப்பு அப்படி.." சொல்லிவிட்டு அடுத்த வேலை பார்க்க போவது போல "யேய்.... அந்த வளசரவாக்கம் கஸ்டமர் என்ன சொன்னாங்க?" என்று தேடிய ஏதோ ஒன்று கிடைக்காத ஏக்கத்தில் இருந்த பக்கத்து இருக்கை ஃபீல்ட் ஆபீசரைப் பார்த்து விசாரிக்க ஆரம்பித்து விட்டார்.

ஆசைப்பட்டு மனம் பறிகொடுத்து விட்ட காதலியை கை பிடிக்க அவள் சர்வாதிகார அப்பா, கண்டிப்பான அம்மா, டிராயர் போட்ட தம்பி, அவள் வீட்டு புசுபுசு ஜிம்மி, "கய்தே" மற்றும் "கஸ்மாலம்" வாய் நிறையச் சொல்லும் வேலைக்காரி என்று யார் அவமானப்படுத்தினாலும் பொறுத்துக் கொள்வது போல வெட்கம் மானத்தை விட்டு "எவ்ளோ நாள் ஆகும்?" என்று நாக்கை தொங்கபோட்டுக் கொண்டு வாய்விட்டு கேட்டேன்.

மறுபடியும் ஒரு அலட்சிய லுக் விட்டார். ஒரு ஈனப்பிறவியாக என்னை பார்த்துவிட்டு "இவ்ளோ நாள் உள்ள இருந்துட்டு வந்தியா?" என்று மானசீகமாக ஒரு  கேள்விக்கணை தொடுத்து, "நாலு மாசம் ஆகும். அஞ்சு மாசம் கூட ஆகலாம். உங்களுக்கு லக் இருந்தா சீக்கிரம் கிடைக்கும்" என்று சொல்லி என் முகத்தில் என் அதிர்ஷ்டத்தை ஆராய்ந்தார். இதற்கெல்லாம் காழியூர் நாராயணிடம் ஜாதகம் பார்க்க வேண்டுமா என்று ஒருமுறை விசனப்பட்டேன். கர்ச்சீப் எடுத்து முகத்தை அழுத்தி துடைத்துக் கொண்டு "சீக்கிரம்ன்னா ஒரு ரெண்டு மாசத்துல கிடைக்குமா?". விடாப்பிடியாக கேட்ட என்னை "பத்தாயிரம் பணம் கட்டி ரிஜிஸ்டர் பண்ணிக்குங்க. பார்க்கலாம்" என்று வாயிலிருந்து முத்துக்களை உதிர்த்து சம்பாஷணையை கச்சிதமாக முடித்துக்கொண்டார்.

பாடிகாட் முனீஸ்வரனிடம் மனதார வேண்டிக்கொண்டு பணம் கட்டிவிட்டு வந்தேன். மூன்றாவது மாத ஆரம்பத்தில் என் பிரார்த்தனை பலித்து இந்தப் பதிவின் முதல் வரி ஃபோன் கால், வண்டி கிடைக்கப் போவதை அறிவித்தது.

வெள்ளைக் காலர் பாங்குக்காரர்கள் சித்தன் போக்கு சிவன் போக்கு என்று வேலை பார்த்தார்கள். எப்போது கேட்டாலும் "அப்ரூவலுக்கு போயிருக்கு" என்று ஒற்றை வரி பதிலை உதிர்த்தார்கள். அதற்குள் "ஒரு வாரத்துக்குள்ள நீங்க மீதிப் பணம் கட்டி வண்டி எடுக்கலைன்னா வண்டி வேற யாருக்காவது அலாட் ஆயிடும்" என்று கொலை மிரட்டல் விடுத்தார் கார் விற்பனை பிரதிநிதி. எடுக்கும் வண்டிக்கு மாற்றாக எனது காதல் வாகனத்தை அவர்களுக்கு சாசனம் எழுதிக் கொடுத்திருந்தேன். Wagon -R என்பதை எப்போதும் நான் Wagon full of Romance என்று சொல்வது வழக்கம்.

டீலரின் உயரதிகாரியை மொபைலில் பிடித்தேன். விபரம் விசாரித்தேன். "நோ ப்ராப்ளம் சார்! கொஞ்சம் சீக்கிரம் ரெடி பண்ணுங்க..." என்று விண்ணப்பித்து என் நெஞ்சில் பாலை வார்த்தார். நாளுக்கு நாலு ஃபோன் கால் வீதம் போட்டு விடாமல் பேங்க் மக்களை குடைந்து திருகி லோனை ரெடி செய்தேன். கல்லும் கரைந்து கடன் அலாட் ஆகியது. டீலர் நேரடியாக வங்கிக்கு சென்று வரைவோலையை பெற்றுக்கொண்டார். இதற்கிடையில் எனது பழைய வண்டியை அவர்களுக்கு தருவதாக எழுதிக் கொடுத்திருந்ததால் பழம் வண்டிகளை வாங்கும் துறையிலிருந்து  ஒரு துரை பேசினார். "ஸார்! ரெண்டு வாரத்துக்கு மேல ஆவுது. இந்த வெள்ளிக் கிளமை நீங்க புதுசு எடுக்கலன்னா... ப்ளீஸ்..." என்று சௌஜன்யமாய் சட்டையை கொத்தாக பிடிக்காமல் கெத்தாக அதிகாரம் செய்தார்.

"வண்டி என்கிட்டே தான் இருக்கு. உங்களுக்கு எப்ப வேணுமோ வந்து தாராளமாய் எடுத்துக்குங்க" என்று நான் தாரை வார்த்துக் கொடுத்த ரதத்தை அழைத்துக் கொண்டு போக சொல்லிவிட்டேன். அந்த பழைய வண்டி வாங்கும் ஊழியர் தன் தயாள குணத்தால் "பரவாயில்லை.. புதுசு வந்ததும் இந்த வண்டியைக் கொடுங்க..." என்று எனக்கு சலுகை கொடுத்தார்.

கடந்த வெள்ளிக்கிழமை சுபதினத்தில் மாலை ஆறு மணிக்கு மேல் பூஜை போட்டு வண்டி எடுத்தேன். வண்டியின் மேனியில் முதல் கோடு விழும் வரை அக்கம்பக்கம் பிலாக்கு பார்க்காமல், ஒட்டாமல் உரசாமல் ஓட்டுவேன் என்று உறுதி கூறுகிறேன். புதிதாக இறக்கிய வண்டிக்கு புது பேன்ட் சட்டையாக சீட் கவர் மாட்டிவிட்டேன். கூலிங் கிளாஸாக சன் கண்ட்ரோல் ஃபிலிம் ஒட்டிவிட்டேன். ஆட்டோ, மாநகர பஸ் போன்ற சென்னை நகரத்தின் சாலை பயில்வான்களை சேவித்து வழிவிட்டு ஓரமாக செல்ல பழகிக் கொண்டிருக்கிறேன். இருந்தாலும் பழியாய் பக்கத்தில் வந்து சகட்டுமேனிக்கு ஹாரன் அடித்து சீண்டி என்னையும் கோதாவில் இறக்க முயற்சிக்கிறார்கள். சேப்பாயி உன் கற்பை காப்பாத்திக்கோ!

பின் குறிப்பு: வண்டி எடுத்ததும் வானவில் மனிதனை ஏற்றிக்கொண்டு சிறிது தூரம் விண்ணில் ஏறிப் பறந்தேன்.

-