மன்னார்குடி டேஸ் - கெட்ட கிரிக்கெட்டு

"கிரிக்கெட் விளையாடும் போதாவது இங்க்லீஷ்காரன் மாதிரி இருங்கடா" என்று கோபால் அடிக்கடி கூவுவான். இடுப்பளவுக்கு இருக்கிற மட்டையை தூக்கி தோளில் சார்த்திக்கொண்டு நாலரை மணி வாக்கில் தெருமுனையில் கிரிக்கெட் விளையாடியது வாழ்நாள் பூராவும் மறக்கமுடியாத டோனி கிரேக் கமென்ட்டரியாக என்னோடு கூட வரும். "இது ஒரு ஜென்டில்மேன் கேம்" என்று அடிக்கடி கரதலையாக அடித்துக்கொள்வான் கோபால். வாச்சான்குளி அடிக்காமல் பந்து காலில் பட்டதையும், அதன் உயரத்தையும், பின்னால் திரும்பி ஸ்டம்ப்சையும் ஒரு முறை பார்ப்பான். நேராக பந்து குச்சிக்கு சென்றிருக்கும் என்று அவன் பரிபூரணமாக நம்பினால் ஆட்டத்தின் முடிவைப் பற்றி கவலையே இல்லாமல் வலது கை ஆள்காட்டி விரலை தூக்கி காண்பித்து பாகவதர் போல தலையை இரண்டு முறை வலம் இடமாக ஆட்டிவிட்டு "அவுட்.அவுட்.." என்று அம்பயருக்கு பதில் அவனே சொல்லிக்கொண்டு பெவிலியனுக்கு நடையை கட்டிவிடுவான். பெவிலியனில் வந்து உட்கார்ந்து கொண்டு "லவ்லி பால்டா" என்று வீசியவனுக்கு பாராட்டு பத்திரம் வேறு படிப்பான். கிரிக்கெட் உலக அரிச்சந்திரன் அவன். இவ்வளவு ஒரு உத்தம கிரிக்கெட் ஆட்டக்காரனை நான் கடைசி வரை மன்னையில் பார்க்கவேயில்லை. மன்னையும் பார்த்திருக்க வாய்ப்பில்லை.

ஹரித்ராநதி கிரிக்கெட் க்ளப் ஒரு இங்க்லீஷ் கவுண்டி டீமை போல நன்கு போஷாக்காய் வளர்ந்து செழித்து நின்றபின் நாங்கள் விளையாடிய டோர்னமென்ட் ஏராளம். அதில் நாங்கள் கெலித்தது தாராள எண்ணிக்கையிலான மேட்சுகள். டீமிற்கு பயிர்ச்சியாளர் அந்தஸ்த்தில் இருந்த மோகன் ஒரு ஸ்டேஜ் வந்ததும் தானாக கழண்டு கொண்டு விட்டார். ஆட்டம் கற்றுக்கொண்ட பின்  "நீ க்ளான்ஸ் ஆடாதே... டிரைவ் ஆடு" என்றெல்லாம் அறிவுரை சொன்னால் யார் கேட்பார். தன் மரியாதையை காபந்து செய்துகொள்ளும் பொருட்டு "அலுவல் அதிகம்", "அலுவலகத்தில் ஒரே வேலைப் பளு" என்ற உலகத்தின் தலை சிறந்த ஒரு சில பொதுக் காரணங்கள் சொல்லி ஒதுங்கிக் கொண்டார். ராஜகோபாலஸ்வாமி கோயிலை சுற்றி ஒரு கிலோ மீட்டர் தூரம் நீளமுள்ள நான்கு மாட வீதிகள் உண்டு. அதற்கு பெயர் கோபாலசமுத்திரம் கீழ, தென், மேல, வடக்கு வீதிகள். அதில் தென்கரையில் ஒரு பெயர்போன கிரிக்கெட் டீம் உண்டு. அவர்களுடன் ஒப்பந்த அடிப்படையில் கிரிக்கெட் மேட்ச் அடிக்கடி விளையாடுவோம். 

கோயிலின் மேலகோபுர வாசலில் தோதாக ஒரு இடம் உண்டு. அதுதான் எங்களுக்குள் நடக்கும் போட்டிகளுக்கு ஆட்டப் பந்தய மெல்போர்ன் மைதானம். மேல கோபுர வாசலில் என்னைப் போல் ஒரு ஆள் புகும் அளவிற்கு வளைந்த வானளாவிய இரும்பு கேட் வழியாக கோயிலினுள் சென்றால் அதுதான் வெளிப் பிரகாரம். மணலும் புல்லும் கொசகொசவென சேர்ந்து இருக்கும். அதற்க்கும் அதற்க்கு உள் பிரகாரத்தில் இருக்கும் மேல கோபுர வாசலுக்கும் நடுவில் உள்ள இடைவெளியில் பிட்ச் அமைத்து மூன்று குச்சி ஊன்றி கிரிக்கெட் விளையாடுவோம். இந்த மைதானத்தின் விதிகள் கொஞ்சம் வித்தியாசமானவை. மட்டைப் பிடித்து ஆடும் பக்கம் அதாவது ஆஃப் சைட் மிக அருகில் கோபுரம் இருப்பதால் ரன் ஏதும் எடுக்க முடியாது. ஓங்கி அந்த கல்கோபுரத்தில் அடித்தால் ரப்பர் பந்து தான் கிழிந்து போகும். நியூடனின் மூன்றாவது விதியை நினைவுறுத்தும். மடக்கி கால்புறம் தூக்கி அந்த வெளி கோபுர வாசல் கோபுரம் மேல் பந்து பட்டால் இரண்டு ரன் கிராண்டட். ஓட வேண்டாம். ஆங்க்கர் அடித்தார் போல் அங்கேயே நின்றுகொண்டு ஆட்டத்தை ஜெயிக்கலாம். ஆஃப் திசையில் பந்தை வீசினாலும் ஒரு முறை பேட்டைக் கொண்டு வலைவீசி வாரி எடுத்து கால் திசையில் போட்டு அடித்து ரன் சேகரிப்போம்.

இந்த இரண்டு எடுப்பதில் நான் கில்லாடி. ஏதோ கோபாலன் அனுக்கிரகம். மட்டை கொண்டு வலை வீச அருள் புரிந்திருந்தான். எவ்வளவு வேகமாக ஆஃப் சைட் போட்டாலும் தூண்டில் போட்டு கால்பக்கம் தூக்கி அடித்து இரண்டு பெற்றுவிடுவேன். அப்படி ஒரு மேட்சில் எதிர்திசையில் நான், பந்தை எதிர்கொள்ளும் திசையில் கோபால். எங்கள் இருவரையும் விட்டால் நிச்சயம் மேட்ச் ஊத்திக்கும். அண்ணனின் "சத்யமேவ ஜெயதே" எங்களுக்கு நன்றாக தெரியும். தெற்குவீதி அணியில் நன்றாக வீசக்கூடிய பந்து வீச்சாளர் வீசினார். காலில் வாங்கினான். தலையை திருப்பி திருப்பி பார்த்தான். ஒற்றை விரலை கோபாலன் கோவர்த்தன கிரியை தூக்கும் போது உயர்த்தினானே அது போலவும், கல்யாண வீடுகளில் கெட்டி மேளம் கொட்டச் சொல்லும் போது வாத்தியக்காரர்களுக்கு பெருசுகள் காண்பிப்பார்களே அதுபோலவும் ஆட்டிக்கொண்டே உள்ளே போய்விட்டான். அப்புறம் வந்திறங்கிய சில்லரைகளை ஒரு முனையில் வைத்துக்கொண்டு வாரி வாரி கோபுரத்தில் பந்தைப் போட்டு டி.என்.எஸ்.சி பேங்க் சிட்டுக்குருவி போல ரன் சேர்த்து ஜெயித்தோம் என்று ஞாபகம்.

அப்புறம் பல டோர்னமென்ட்டுகள் உள்ளூரில் நடத்த ஆரம்பித்தார்கள். ஹவுசிங் யூனிட்டில் ஒரு டீம் இருந்தது. ஸ்டீஃபன்  ராஜா என்று இரண்டு பெரிய ஆட்டக்காரர்கள் இருந்தார்கள். ராஜா ஆஜானுபாகு என்று ஸ்டீஃபன் வாமனன். புறாக்கூண்டு போல ஒரே இடத்தில் மக்கள் வசிப்பதற்கு அதுதான் முதன் முறையாக மன்னார்குடி பழகிக்கொண்டிருந்தது. பிளாட் வீடுகள் நான் பார்த்ததும் அப்போதுதான். விளையாட வீடு வீடாக சென்று வெற்றிலைப்பாக்கு வைத்து அழைக்கவேண்டாம். "ராஜா. சுரேஷ்... ஸ்டீஃபன்...." என்று கொஞ்சம் இரைந்து கூப்பிட்டால் அவ்வளவு பெரும் அந்தக் குறு மைதானத்தில் ஆஜர். அங்கு கொஞ்சம் விளையாடினோம். அப்புறம் 3333, 2222, 1111  என்று கபடி மேட்ச் பரிசுத் தொகை மாதிரி ஊரெங்கும் போஸ்டர் அடித்து விளையாட கூப்பிட்டார்கள். இம்முறை பின்லே ஸ்கூல் கிரவுண்ட். அங்கு இரண்டு பிட்ச் இருக்கும். ஒரு பிட்ச் முழுக்க சபரிமலை யாத்திரை போகும் போது வழியில் இருப்பது போல ஒரே கூழாங்க் கல். லேசாக சரிக்கியது என்றால் தொடையிலிருந்து ஒரு அரைக்கிலோ சதையை பூமாதேவி வழித்துக்கொண்டு போய்விடுவாள். சர்வ ஜாக்கிரதையாக விளையாட வேண்டும். "சர்..ர்....ர்.." என்று சரளைக் கற்களில் சருக்கிக்கொண்டே போய் உருண்டு பிரண்டு ரன் அவுட்டிலிருந்து தப்பித்த பிரகஸ்பதிகளும் உண்டு.

இது முடிந்து அடுத்து பக்கத்து கிராமங்களில் வயற்காடுகளில் நடந்த மேட்சுகள். மன்னையில் நட்ச்சத்திர அந்தஸ்த்து பெற்ற விளையாட்டு வீரர்கள் வந்து விளையாண்டால் கூடுதலாக இன்னும் நாலு பேர் கைலியை தூக்கி கட்டிக்கொண்டு ரோடோரத்தில் வந்து நின்று வேடிக்கை பார்ப்பார்கள். வரப்பில் பந்து பட்டு ஒரு முறை ஸ்ரீராம் கன்னத்தை பதம் பார்த்ததில் "வேவ்விட்டு...வேவ்விட்டு..." என்று வெங்கிட்டு சொல்ல முயன்று வாய் திறந்து பேசமுடியாமல் தோற்றுப்போனான். எவ்வளவோ முயன்றும் தெருவில் அவன் வாயை கட்டமுடியாமல் அவதியுற்ற நாங்கள் இப்படி ஒரு உபாயம் இருந்ததை அன்றுதான் கண்டுகொண்டோம்.  பரவாக்கோட்டை, உள்ளிக்கோட்டை, நெடுவாக்கோட்டை என்று பல கோட்டைகளில் நடந்த பந்தயங்களில் கிரிக்கெட் கோட்டையை பிடித்து எங்கள் கொடியை நாட்டினோம்.

இப்படி நாங்கள் ஊரெல்லாம் போய் மேட்ச் விளையாடும் வயதும் வித்தையும் அடைவதற்கு முன்னால் வடகரையில் வரது மாமா மேட்ச் விளையாடுவதற்கு மெட்ராசில் இருந்து ஆளெல்லாம் வரவழைப்பார். மாவட்ட அளவில் சில மேட்ச்கள் நடக்கும். எல்லாம் கட்டை பால் மேட்ச். அதாவது கிரிக்கெட் பால் மேட்ச். அந்த வீரர்கள் வந்தால் அவர் வீட்டில் தான் குளிப்பார்கள், சாப்பிடுவார்கள், தங்குவார்கள். சாயந்திரம் சோம சுரா பானங்கள் சாப்பிட்டு நன்றாக தீர்த்தவாரி செய்வார்கள். நாங்கள் "ஆ" என்று வாய் பிளந்து அண்ணாக்களின் Off the Field செய்கைகளில் எங்களை மறப்போம். வான் நீல நிற போட் போல ஒரு கார் வரது மாமா வைத்திருந்தார். அந்தக் காரை கீயோடு எங்கு வேண்டுமானாலும் தைரியமாக நிறுத்தி விட்டு போகலாம். லோகத்தில் யாரும் கீ கொடுத்து அந்தக் காரை கிளப்ப முடியாது. எதற்கும் நாலு பேர் வேண்டும் என்பார்களே அது போல ஒரு நான்கு பேர் கை கொடுத்து உதவினால் தான் "போனால் போகட்டுமே இந்த மனித ஜந்துக்கள்" என்று மனது வைத்து கிளம்பும். வந்த வெளியூர் அண்ணாக்களை எல்லாம் அதில் வைத்து "எலேலோ. ஐலசா.." சொல்லி நாங்கள் தான் தினமும் தள்ளி கிளப்பி விட வேண்டும். இது தான் போட் போல படகு கார் என்பதை அறிக.

இப்படியெல்லாம் செய்தாலும் காலிறுதிக்கு முன்னால் அப்பீட் ஆகி மூட்டை கட்டிக் கொண்டு அவர்கள் ஊருக்கு கிளம்பி விடுவார்கள். நல்லவேளை முழு டோர்னமென்ட் விளையாடினால் யார் அந்தக் காரை கை கால் ஒடிய தள்ளுவது. பெருமாள் அணுக்ரகம் ப்ரீ குவாட்டரிலேயே இவர்களை மன்னையில் மண்ணை கவ்வ வைத்துவிடுவார்.

ராஜகோபாலனுக்கு ஜே!!

பின் குறிப்பு: ஏன் கெட்ட கிரிக்கெட்டு என்ற தலைப்பு என்றால், எங்களை படிக்க விடாமல் எங்கள் வாழ்க்கையில் அது நன்றாக சுவர் போல நின்று விளையாடியதால் "கெட்ட" கிரிக்கெட் அது. இதெல்லாம் மன்னையில் விளையாடிய ஆட்டம். நான் மாவட்ட அளவில் விளையாடியதை எழுதி இங்கே யாரையும் புண்படுத்த வேண்டாம் என்ற நோக்கத்தில் இத்தோடு இதை நிறைவு செய்கிறேன். வேண்டுமென்றால் பின்னூட்டத்தில் கவனிக்கிறேன். நன்றி.

பட உதவி:tripwow.tripadvisor.com

-