நாய்கள் ஜாக்கிரதை!

சேப்பனும் கறுப்பியும் 

அதிகாலையில் வாக்கிங் சென்றால் நமக்கு உற்ற தோழன் பைரவர் தான். தன்னுடைய குடும்பத்தோடு ஒரு பூபாளம் பாடி நடப்பதற்கு வரவேற்கும் போது மனசு அப்படியே சட்டுன்னு விட்டுப் போய்டும். ஸ்கூல் முனையில் நின்று கொண்டு காலையில் இருந்தே ஏரியாத் தகராறில் "எங்க ஏரியா உள்ள வராதே..." என்று எதிரிகளுடன் மல்லுக்கட்டிக் கொண்டு இருக்கும். கொஞ்ச தூரம் தலையை தொங்கப்போட்டுக் கொண்டு ஓடும் அப்புறம் நின்று அங்குமிங்கும் நிமிர்ந்து பார்க்கும் அப்புறம் திரும்பவும் தலையை தொங்கப் போட்டுக்கொண்டு ஓடி வரும். அந்தத் தெரு அதன் ராஜ்ஜியத்தில் உள்ளது என்று அந்த உலாத்தலில் நமக்கு தெரிந்துவிடும். எவ்வளவு விதம்விதமான ஸ்வர ஸ்தானத்தில் குரைக்கிறது. எதிரி தெரு நாய்க்கு எட்டுக் கட்டையில் ஒரு "லொள்... லொள்...." என்றால் தனது குட்டிக்கு அடிக்குரலில் ஒரு செல்ல சின்ன "வ் ..வ்....வ்.. ர்...ர்...ர்..".  நேற்று நான் வாக்கிங் செல்லும் இடத்திற்கு புதிதாக வந்த ஒரு மத்திம வயது இளைஞர் அந்த சேப்பன் (சிகப்பாக உள்ளதால்) இவரிடம் ஏதோ ஆயிரம் ரூபாய் கைமாத்து கேட்டது போல லேசாக முறைக்க, பதிலுக்கு கறுப்பி(சேப்பனின் மனைவி) யுடன் சேர்ந்து கோரஸாக ஒரு டோஸ் ஐந்து நிமிடம் கொடுத்தது. மத்திமர் அதோடு விட்டிருக்கலாம்,  குரைத்தலில்ல் வெகுண்டு திரும்ப முறைத்துவிட்டு, பழமொழிக்கேற்ப குனிந்து கல்லை தேடினார் கிடைக்கவில்லை. அவரின் எண்ண ஓட்டத்தை புரிந்துகொண்ட சேப்பன் துரத்த ஆரம்பிக்க, பிடித்தார் ஒரு மரண ஓட்டம். சேப்பன், கருப்பி இருவரும் தம்பதி சமேதராக தங்கள் கட்டுப்பாட்டில் உள்ள லிமிட் வரை துரத்திவிட்டு அடுத்த எல்லையில் உள்ள சகாக்களிடம் அவரை பத்திரமாக விட்டுவிட்டு திரும்பியது. இவ்வளவு களேபரத்தின் இடையில் நான் பாட்டுக்கு "என் வழி தனி வழியாக" நடந்துகொண்டிருந்தேன். என்னை அவர்களில் ஒருவராக பாவித்து தொந்தரவு செய்யாது விட்டுவிட்டது. ஒருக்கால் அந்தத் தெருவின் வாக்கிங் வாடிக்கையாளர் என்று நினைத்ததோ என்னமோ.

இப்படி தெருநாய்கள் அட்டகாசம் செய்யும்போது, அரை டிராயர் போட்டுக்கொண்டு சுச்சா கக்காவுக்கு கொண்டு விடுவதற்காக சீமை நாய்களை கையில் பிடித்துக் கொண்டு சில கனவான்கள் வருவார்கள். அந்த நாய் இவர்களை இரும்புச் சங்கிலியால் கைகட்டப்பட்ட மனோகரா சிவாஜி போல தர தரவென்று தெருமுழுக்க இழுத்துக்கொண்டு போகும். ஓரத்தில் பதவிசாக ஓரக்கண்ணால் பார்த்துக்கொண்டே நடந்து செல்லும் நம் மேல் பாய எத்தனிக்கும். "சார். பயப்படாதீங்க ஒன்னும் பண்ணாது. நம்ம ரேம்போ கடிக்கமாட்டான்" என்று நம்மை சமாதானப் படுத்துவார்கள். "குலைக்கற நாய் கடிக்காது" என்பதற்கு  பதிலடியாக வரும் சதி லீலாவதி வசனம் "அது நமக்கு தெரியும், ஆனா நாய்க்கு தெரியனுமோனோ.." தான் அவர்களுக்கும் பதில். சில தினங்களுக்கு முன் சற்று கூர்ந்து கவனித்ததில் சில கெட்டிக்கார சீமை ஆண் நாய்கள் தெருவோர ஸ்லிம் பியூட்டி கருப்பியை பார்த்து வாலாட்டுகிறது. குரைக்காமல். 

கல்லூரி வயதில் நடந்த ஒரு சம்பவம் நினைவுக்கு வருகிறது. ராஜகோபாலும் நானும் சைக்கிளில் சென்றுகொண்டிருந்தோம். ஆறு புள்ளி ரெண்டடி இருப்பான். ராஜகோபால் சைக்கிளில் எப்போதும் முன்னாடி பாரில் தான் உட்காருவான். அன்றும் அப்படி சென்றுகொண்டிருக்கும் போது அவன் வீட்டுக்கு அருகில் ஒரு திருப்பம் வரும். அது ஆளில்லா திருப்பம் ஆனால் அதிக நாயுள்ள திருப்பம். எனக்கு கொஞ்சம் உதறல், ஏனென்றால் ஒவ்வொன்றும் வேட்டை நாய் போல் இருக்கும். கவ்வினால் குறைந்தது அரை கிலோ கறி எடுத்துவிடும். இவன் சும்மா இருக்காமல் பயத்தில் நாயுடன் தோழமை கொண்டாடுவது போல "ஹாய்" என்று கையை தூக்கி வாழ்த்துச் சொன்னான். இவன் அடிக்க கை ஓங்குகிறான் என்றஞ்சி  ஓரமாக போய்கொண்டிருந்தது பாய்ந்து வந்து "வள்" என்று அவன் காலில் அதன் பல் தடம் பதித்து சென்றுவிட்டது. அவ்வளவுதான். அவன் ஒரேடியாக பயப்பட்டு கதற உடனே ஹாஸ்பிடலுக்கு ஓடினோம். "தொப்புளை சுற்றி ஊசி போடவேண்டும் சட்டையை தூக்கு" என்று அந்த ஓமன மலையாள நர்ஸ் சொன்னதும் அவனுக்கு எங்கிருந்தோ வெட்கம் வந்து பிடுங்கி தின்றுவிட்டது. வெட்கத்தில் சட்டை நுனியை தூக்கி வாயில் சொருகிக்கொண்டு காலால் கோலம் போடும்போது தெரிந்த தொப்புளில் "நறுக்" என்று குத்திவிட்டாள் அந்த மலையாள பகவதி நர்ஸ். ஒரு வாரம் தொடர்ந்து ஊசி போட்டுக்கொண்டான். வார இறுதியில் துளிக்கூட வெட்கம் இல்லாமல் உள்ளே நுழையும் போதே சட்டையை தூக்கிக்கொண்டு போகும் வரைக்கும் துணிந்துவிட்டான் ராஜகோபால். அது ஒரு நர்ஸ் ஊசிப் போன கதை. இங்கே வேண்டாம்.


எங்கேயோ கேட்ட ஜோக்:
ஒருவர்: என்ன பன்னி கூட வாக்கிங் போய்கிட்டு இருக்கே?
நாயுடன் செல்பவர்: ஹே இது நாய். பன்னின்ற..
ஒருவர்: இல்லைப்பா.. நான் நாய்க்கிட்டே கேட்டேன்.

மகாபாரதத்தில் மஹாபிரஸ்தானிக பர்வத்தில் (மேலுலக யாத்திரை) தன்னிடம் அன்பு பாராட்டிய நாயையும் உயிரோடு ஸ்வர்க்கத்திர்க்கு அழைத்துச் சென்ற தருமன் கதை எல்லோருக்கும் ஞாபகம் இருக்கட்டும்.